عصر جمعه

حالا فکر کنم با این یکی دو تا پست حرف هم رو خیلی بهتر درک کنیم . حالا به شما هایی که تا اینجا موندین و خوندین و تحمل کردین می تونم با اطمینان بگم من درد مشترکم ، مرا فریاد کن حالا می تونیم دست دور گردن هم حلقه کنیم و حتی اگه شده ثانیه های متفاوتی رو برای هم رقم بزنیم. حالا و اینجا شاید بشه از خیل عظیم گفته هایی که همیشه نا گفته می موندن ، مشتی برداشت و بین همه تقسیم کرد و سهم خود را از ناگفته های بقیه گرفت حالا شاید بشه راه هایی رو که برای تنها رفتن همیشه خیلی طولانی بودن ، با دستهایی تو جیب و قدم زنون در کنار هم طی کرد حالا با هم می تونیم به نامردیهای زندگی که همیشه بی کوچکترین توجهی روی مدار خودش می چرخه و به اون آسمونش که آرزوهای ما رو ندیده می گیره و به اون باد و بورانش که از دلتنگیهای ما ترانه می خونه ، با صدای بلند بخندیم. حالا چشم در چشم هم می تونیم از سطح مسخره همین زندگی بگذریم و به عمق اش بریم و به اون زندگی ای دست پیدا کنیم که درباره اش گفتن زندگی با تمام پوچی آن زیباست حالا شاید اگه همه با هم گوش بدیم ، صدای دورترین مرغ جهان رو بشنویم حالا که شونه های همدیگرو داریم شاید خیلی راحت تر اشکهامون بریزه آره. و حالا که دور هم نشستیم ، شاید عصرهای جمعه یه ذره راحت تر بگذره