پیام آوران ِ بی اعجاز

چقدر جستجو کنم. چند بار این چند خاطره ی کپک زده را زیر و رو کنم. تا کی گذشته را مرور کنم تا آنچه را در آن نیست، در او بیابم. با این همه،دلم می خواهد فریاد بزنم، این نهایت بی رحمی است، چرا که من تنها به نشانه ای حتی در حد یک خاطره ی گنگ و محو که رخ دادن آن نیز در هاله ای از ابهام فرو رفته باشد، خشنودم. خسته شدم از بس پای داستانهای تکراری و بی سر و ته اکابر ِ خانواده نشستم تا شاید ردپایی از آن تکیه گاهِ امیدبخش در آنها بیابم. چیزی که بتوانم آن را پیراهن عثمان کنم و چونان احمد باطبی آن را بر بالای سر خود نگاه دارم و بانگ برآورم که: یافتم، من نیز نبوغم را کشف کردم. مهره ی ماری که با آن، اگر نه جلب محبت که دفع شر کنم، آنانی را که با نگاهی عاقل اندر سفیه، آنچه را به آن دل بسته و زندگی خود را با رویای آن به مقصد و مقصودی آذین بسته ام، به ریشخند می نشینند و به سخره می گیرند و با این کار نیشی در قلبم فرو می کنند و بغضی در گلویم می نشانند و تاب گامهای بعدی را از زنوان بی رمقم می ستانند و برق امید را از چشمانم می سترند. در ابتدا چونان کسی که نگاهش را در پی یافتن کوهی در پهنه دشت می گستراند، در گذشته ام به جستجویش برخاستم. در ادامه ی راه خود را دیدم،که چون آدمی بی اطلاع از علم گیاه شناسی،در چله ی زمستان در میان انبوه درختان، به دنبالِ درخت میوه ای می باشد. آخر ِکار هم به جایی نرسید جز همان قصه ی جستن ِسوزن در انبار کاه... و اکنون نیز سعی بی پایان و تلاش خستگی ناپذیرم خلاصه شده است به کند و کاو در گذشته ی دیگرانی که راهشان را تا به آخر پیمودند و رسالت شان را به انجام رساندند. آنان که میراثِ هزاران بار گرانبهاتر از ارثِ پدری را بی دریغ تر از مهر ِمادری بر ما عرضه کردند، باشد تا دستانمان از زنجیرهای خوابِ غفلت آزاد شود. آن محافظانِ انسانیتِ در حالِ احتضار که در میانه ی این وانفسایی که همه در حالِ "لالا" گفتن برای خوابانیدنِ مردم اند، با پتکِ قلمهای خود بر ناقوسها و دیگ و دیگچه ها می کوبند و سکوتِ دهشتناکِ خوابِ بشریت را بر هم می زنند. و اما من در لابه لای اوراق ِاین زندگی نامه ها به دنبالِ آن هستم تا شاید پیدا کنم کسی را که گذشته ای چون من در پشت سرش خودنمایی کند. سالهایی به بی حاصلی ِزمینهای بایر ِبیابان و به ناباروریِ خواجگانِ حرم سراها. آری، حال که معجزه ای در آستین ندارم، برای اثبات حقانیت خود، پیام آوری بی اعجاز را می جویم.